Dinozorlar da diğer birçok canlı gibi çeşitli düzeylerde yüzebiliyordu. Ataları deniz sularından karaya çıkan canlılardı ve dinozorların bu tarih öncesi yüzücülerin genini almış olması muhtemel. Dinozorlar için yüzmek, sudan boğulmadan mümkün olduğunca çabuk çıkmayı ifade ediyor.
Bazı nehir ve göl yatakları yakınlarında dinozor fosili kalıntılarına rastlanmıştır. Günümüzde, antik göl ve nehirlerde pek çok fosil var.
Bir İspanyol havzasında bir Teropoda ait bir düzine ayak izi keşfedilmiştir. Bu etkileyici izlere bakıldığında, Teropodun suya yavaş yavaş yürüyerek indiği yorumu yapılmıştır. Vücut yüzmeye başladıkça ayak izleri belirsizleşmiştir. Utah’da da buna benzer Teropod ayak izlerine ve işaretlerine rastlanmıştır.
Bazı dinozorların “köpek yüzüşü” yaparak kısa zamanlı yüzebiliyor olma düşüncesi söz konusu. Geriye kalan ve bir azınlığı kapsayan bir kısım dinozor ise diğerlerine göre daha başarılı yüzmüş gibiler.
Örneğin Suchomimus ve Spinosaurus gibi sadece balık yiyen Teropodların yüzemiyor olduğunu iddia etmek mantık dahilinde değildir. Aynı ilke çölün ortasında doğal su kaynaklarından su içen dinozorlar için de geçerli. Bu bağlamda Utahraptor ve Velociraptor gibi dinozorlar da kendilerini muhtemelen suyun içinde tutabiliyordu.
Dinozor ailesinden ilk başarılı yüzücüler ilk Ceratopsianlar olarak karşımıza çıkıyor. Triceratops and Pentaceratopların uzaktan atalarının sahip oldukları tuhaf kuyrukları paleontoglarca “deniz adaptasyonu” olarak yorumlanmıştır.
Paleontoglar, Apatosaurus ve Diplodocusun birbirlerine zarar vermeden büyük yığınlar halinde göl ve nehir kenarlarında zaman geçirdiklerini düşünüyorlardı. Bugün daha titizce yapılan bir analiz, yüksek su basıncının bu büyük hayvanları hareketsiz bırakacağını göstermiştir. Daha fazla fosil kanıtı bulunmadığı sürece Sauropodların yüzme alışkanlıklarını netleştirmek biraz meşakkatli olacak.
