İçme suyunun kalitesini tayin eden fiziki parametreler arasında tad ve koku “estetik” açıdan önemlidir. Suda arzu edilmeyen tad ve kokuların birçok değişik sebebi (organik veya inorganik maddeler) olabilir. Suya tad veren bazı maddeler ve tadın (veya kokunun) hissedilmeye başladığı konsantrasyonları şöyledir:
- Çinko (Zn): 4 mg/L
- Bakır (Cu): 2 mg/L
- Demir (Fe): 0.04-0.1 mg/L
- Manganez (Mn): 4 mg/L
- Florür (F): 2.4 mg/L
- Serbest klor: 0.2 mg/L (pH ≈ 7)
- Monokloramin: (NH2Cl) 0.48 mg/L
- Kloroform (CHCl3): 0.1 mg/L (koku sınırı)
- Hidrojen sülfür (H2S): 0.0001 mg/L (koku sınırı)
- Geosmin: 10 ng/L (0.00001 mg/L)
- Metilizoborneol (MIB): 10 ng/L (0.00001 mg/L)
Geosmin ve MIB bazı mikroorganizmalar tarafından üretilen ve içme suyu kaynaklarında yaygın olarak karşılaşılan iki organik maddedir. Suda küf veya toprak kokusuna benzer kokulara sebep olurlar. Bazı yeraltı sularında ve bazı su şebekelerinde anaerobik bakterilerin sülfatı indirgemesi neticesi olarak hidrojen sülfür meydana gelir. Bu madde son derece rahatsız edici olan ve çürümüş yumurta kokusuna benzeyen bir koku meydana getirir.
İçme suyu dağıtım şebekesinde çeşitli bakteriler (demir bakterileri, nitrifikasyon yapan bakteriler, sülfür bakterileri) üreyebilir ve boruların içinde bakteri tabakaları meydana gelebilir. Bu tür bakteriler hastalıklara sebep olmasa bile, suya istenmeyen tad ve kokular verebilirler. Bunların üremesine mani olmak için dağıtım şebekesinde devamlı olarak belli bir klor bakiyesini (>0.2 mg/L serbest klor) temin etmek gerekebilir.
